Уште еден доказ дека скандалите, дури и кога реално ги нема, се тие кои билдаат читаност и се центарот на вниманието на критичката јавност…
Викендов во Битола се отвори 35-то издание на фестивалот “Браќа Манаки”. Навистина бев непријатно изненаден кога видов текст кој се однесува на Првата фестивалска вечер и Свеченото отворање.
Имено, во истиот се вели дека: “На свечено отворање на “Браќа Манаки“ се случи непријатност. Имено, кога заврши официјалниот дел и беа доделени наградите на оскаровците, додека екипата на МТВ ги пакуваше камерите, голем број на “љубители“ на филмот, додека се прикажуваше проекцијата на “Облаците на Силс Марија“ во кој главната улога ја игра токму Жулиет Бинош, некултурно ја напуштија салата па така проекцијата на филмот на оскаровката Жулиет Бинош се одвиваше во речиси полупразна сала.”
Факт е дека скоро секоја година во салата има ликови кои по некоја основа се таму, а не се на нивото на Фестивалот и елитата која таа вечер е во салата. Се појавуваат тогаш, а останатите фестивалски денови ги нема никаде. Но да се каже дека салата масовно се напуштала и дека филмот се прикажал пред полупразна сала, едноставно не е вистина. Како присутен на лице место, одговорно тврдам дека информацијата е неточна и тенденциозна.
Што се случи? По доделувањето на наградите и свеченото отворање, организаторот замоли на трпение за да екипата на МТВ која вршеше пренос, да се “размонтира” по што ќе се прикаже филмот. Тоа најголемиот дел од публиката го искористи за пауза за муабет и цигара, па слезе во холот или пред Центарот за култура. Филмот почна да се прикажува, а во рок од неколку минути салата се исполни. Проекцијата на филмот траеше до 23:30 часот, и салата беше 98% полна. Апсолутна невистина е дека салата била полупразна. Ситници и недостатоци имаше, како и секогаш и секаде, но пак ќе речам и потврдам, филмот на Бинош го изгледа огромното мнозинство во салата.
Доколку грешките и недостатоците ги бараме, тие покрај на адреса на организаторот, мораме да ги адресираме и кај самата публика. Факт е дел дел од публиката која е таму е само поради престижот да се дел од оваа манифестација од светски карактер и задоволување на некаква маалска или локална фрустрација да се биди виден. Немањето манири во облекувањето, во почитувањето на протоколот и се останато, е само прашање на домашната култура и воспитувањето на одредени луѓе кои по секоја цена сакаат да влезат.
Да се разбереме, Фестивалот одамна ги надмина локалните рамки, а со тоа и во голема мерка и селекцијата. Сигурно на фестивалите во Кан или Венеција не е води дискусија колку локално население ќе влезе.
Фестивалот “Браќа Манаки” е една од манифестациите со светска важност со која треба да се гордееме и мораме да ја чуваме и негуваме. Критиките се секогаш добредојдени, посебно доколку се добронамерни и со цел да ги поткренеме уште толку нивото, кое веќе го има. Но, кога имате текстови и пред знак СКАНДАЛ само колку да се крене читаност, а истите предизвикуваат револт и негодување кај огромно мнозинство кое не било присутно во салата, едноставно БЕЗОБРАЗНО И ДРСКО Е.
За крај, “До балчак” е одличен филм. Филм кој трае скоро три часа, асе гледа во еден здив. Ќе ве насмее, расположи, заинтригира, а со некои сцени и доведе до солзи. Сигурен сум дека ќе има огромна гледаност во Македонија, а дека е предодреден и за поголем меѓународен успех.
А.Р.
